ถ้าเรานำสองแนวคิดการบริหารจัดการมาบูรณาการกัน ระบบธุรกิจและเศรษฐกิจโดยรวมจะเกิดผลิตภาพอย่างสูงสุดและอยู่ในสภาวะที่เหมาะสมที่สุดไปพร้อมกันด้วย ซึ่งในเรื่องของธุรกิจแล้วจะเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมที่สุด เพราะโดยส่วนใหญ่ในหลายด้านของการบริหารจัดการนั้น จุดที่เรียนกว่าสภาวะที่เหมาะสมที่สุดนั้น ส่วนใหญ่แล้วมักไม่ใช่จุดที่สูงที่สุด สองแนวคิดที่กล่าวถึงคือ แนวคิดของ Adam Smith เรื่องการแบ่งงานกันทำตามความเชี่ยวชาญ และแนวคิดของ E.F. Schumacher เรื่องความเล็กคือความสวยงาม หรือ Small is beautiful โดยแนวคิดแรกนั้นได้พิสูจน์ให้เห็นจริงแล้วว่าหากแต่ละคนได้ทำงานที่ตนเองถนัดและชำนาญแล้ว ผลงานที่ได้ย่อมมีคุณภาพและปริมาณที่ดีกว่าด้วยต้นทุนดำเนินงานที่น้อยกว่าโดยเปรียบเทียบ ดังนั้นแล้วโดยรวมของทั้งระบบจะเกิดประสิทธิผลและประสิทธิภาพที่สุด ทั้งนี้ถ้าเราต้องทำงานที่เราชำนาญน้อย ผลที่เกิดขึ้นคือ การใช้เวลาดำเนินงานที่ยาวนานกว่ามาก ใช้ทรัพยากรที่มากกว่า และไม่สามารถเข้าถึงทรัพยากรที่ดีที่สุดต่อการสร้างผลลัพธ์ สำหรับผลลัพธ์ที่ได้ก็คือปริมาณและคุณภาพที่ด้อยกว่ามาก

ส่วนแนวคิดที่สองก็แสดงให้เห็นด้วยความจริงที่ปรากฎในปัจจุบันจากภาวะเศรษฐกิจที่ตกต่ำมากว่าทศวรรษ องค์กรที่อยู่รอดมักจะเป็นองค์กรที่ปรับตัวได้เร็ว มีความคล่องแคล่วสูง ไม่มีทรัพย์สินถาวรจำนวนมาก ซึ่งเราก็ได้เห็นการปรับตัวขององค์กรและกิจการต่างๆ ด้วยแนวโน้มและทิศทางเดียวกันคือ การลดขนาดองค์กรลง ปรับวิธีการทำงานให้คล่องตัว นำเทคโนโลยีมาทดแทน ตัดสายธุรกิจและทรัพย์สินที่ไม่เอื้อต่อวิสัยทัศน์ขององค์กรออกไป เป็นต้น ซึ่งก็สอดคล้องกับแนวคิดลีนและอไจล์ (lean and agile) ซึ่งเป็นหลักการบริหารจัดการสมัยใหม่ที่หลายองค์กรนำมาประยุกต์ใช้เพื่อศักยภาพการดำเนินธุรกิจขององค์กร ดังนั้นถ้าลองจินตนาการว่า องค์กรได้ทำในสิ่งที่ตัวเองเชี่ยวชาญจริงๆ (Core function) และเป็นหัวใจสำคัญทางธุรกิจขององค์กร มีขนาดเล็กแต่ทรงพลังและคล่องตัวสูง การบริหารจัดการจะง่ายดายเพียงใด และผู้บริหารจะทุ่มเทใช้เวลาที่มีค่าไปกับการมุ่งเน้นในสิ่งสำคัญ (Focus) ได้มากกว่าเดิมเพียงใด ซึ่งแน่นอนว่าจะเกิดประโยชน์ต่อองค์กรอย่างมากมายมหาศาลจนไม่อาจจินตนาการได้ ความสามารถในการทำกำไรจะสูงมากเท่าใด และองค์กรจะมีภูมิคุ้มกันต่อความเสี่ยงและปรับตัวต่อการเปลี่ยนแปลงของบริบทธุรกิจได้มากเท่าใด